maart 2019

Dit artikeltje is in mij opgekomen naar aanleiding van een verblijf van een week in de abdij van St. Benedictusberg in Vaals en wat andere impressies. In officiële kerkelijke documenten kom je het woord “eredienst”  nog veelvuldig tegen maar uit de spreektaal is de term nagenoeg verdwenen. Hij is ouderwets gaan klinken en liever spreken wij van een viering, een gebedsdienst of een H. Mis. Een week meelevend met de monniken van St. Benedictusberg, ben ik zoetjesaan weer beter gaan voelen waar het eigenlijk om gaat. Niet het gezellige samenzijn, want dat is het zeker niet in eerste instantie, maar juist het feit dat je hier weer voelt dat God je werkelijk kan raken. Niet de hele week, maar soms een paar seconden. Ze zijn me meer waard dan welke exotische vakantie ook. 

Eigenlijk zijn we het toch een beetje aan het kwijtraken in onze Kerk. Het gevoel voor sacramentaliteit of de “vreze des Heren”. Dit weekend hoorden we nog de stem van God aan Mozes bij de brandende doornstruik; “Mozes doe je sandalen uit want de grond waarop je staat is heilig”. Voor mij is dit een betekenisvol gebeuren en ik probeer er ook altijd aan te denken als ik een Kerk binnenga waar de Godslamp brandt bij het tabernakel; “doe je sandalen uit want de grond waarop je staat is heilig”. Van harte ga ik dan ook door de knieën om God te eren. Waarom is dat zo belangrijk? Voor mij in elk geval is het van levensbelang dat ik meer en meer doordrongen raak van de Aanwezigheid van God in mijn leven. Dat gebeurt onder andere concreet door God te eren. Tijd en ruimte vrij te maken voor Hem, in het bidden van het getijdengebed, in het deelnemen aan de Eucharistie en aanbidding van het Heilig Sacrament. Maar het beste middel om God te eren is een stille retraite van meerdere dagen. Jezelf even afzonderen, de wereldse drukte relativeren en een paar dagen enkel gericht zijn op Hem.

Als ik erover nadenk is het eigenlijk een onbegrijpelijk proces. Voor buitenstaanders is het saai en nutteloos want zo ziet het er zeker ook wel uit. Zelf moet ik ook allerlei weerstanden overwinnen, vaak. Maar inmiddels weet ik zeker dat mijn inzet beloond wordt. Altijd overkomt mij dat gevoel van; “God is hier, God draagt mij, ik ben volkomen veilig”. Al gaat het, zoals ik al zei, maar over een paar seconden, of zelfs maar één flits.

Het is zo jammer dat dat element van “God eer brengen”, zijn plek in onze Kerk verliest. Veel tijd wordt volgepraat of vol gezongen. Het moet vooral begrijpelijk en mooi zijn allemaal. Wij (koor/voorgangers) moeten “het” vooral heel goed doen want dan gaan de mensen tevreden naar huis. En toch heb ik het gevoel dat daarmee voorbijgegaan wordt aan het allerbelangrijkste; dat God zelf ruimte krijgt om te spreken. Dat vraagt eerder hele stille aandacht dan een goede preek of een mooi lied. Dat vraagt een oefening in de “vreze des Heren”, door jezelf onder te dompelen in stille aanbidding, jezelf klein te maken ten opzichte van Hem die zo onvoorstelbaar groot is. Niet omdat Hij het nodig heeft, maar omdat het jou dichterbij je wezen brengt.