“Dit zeg Ik u opdat mijn vreugde in u moge zijn en uw vreugde volkomen moge worden”. Het zijn de woorden uit het 15e hoofdstuk van het Evangelie van Johannes, die bij mij werden opgeroepen door de lezingen. We hebben Pasen gevierd, de Verrijzenis en naarmate wij ons daar echt aan kunnen toevertrouwen móét die vreugde, waarover Johannes schrijft, wel –volkomen- zijn. Want welk een vreugde ontstaat niet in de mensheid als geheel, en in ieder van ons persoonlijk, als eindelijk, na eeuwen dwalen, God zich laat zien in wie Hij is?; geen verre boeman of doodsbedreigende geweldenaar, maar een God vervuld van onbegrensde liefde voor ons. Een God die zelfs zover voor ons wil gaan dat Hij bereid is te sterven, waardoor de dood voor ons zijn angstaanjagende angel verliest. De meesten van ons, wij christenen, wij katholieken, zijn eigenlijk nog veel te bedeesd en veel te mat als het gaat om het uitstralen van de geweldige vreugde die het besef van – deze God met ons- te weeg zou moeten brengen.

Het is een zinnetje dat je zomaar over het hoofd zou kunnen zien, maar de laatste zin van de eerste lezing, uit de Handelingen luidt; “Het woord Gods breidde zich uit en het aantal leerlingen in Jeruzalem vermeerderde sterk; ook een groot aantal priesters gaf zich gewonnen aan het geloof”. “Ook een groot aantal priesters gaf zich dus gewonnen aan het geloof”; en dat wilde in die tijd wat zeggen! Want de priesters van het jodendom waren, als bemiddelaars tussen God en mensen, van het allerhoogste belang voor de samenleving. Maar ook zij “gaven zich gewonnen aan het geloof”. Dat wil zeggen; ook zij zagen in dat het belang van de verrezen Christus ver uitging boven hun eigen gebeds –en offercultus.

Hoewel wij vandaag niet kunnen roemen op spectaculaire toename van de kerkbetrokkenheid mogen wij wel degelijk blij en dankbaar zijn dat God ons tot deze Kerk geroepen heeft. Ons Doopsel, onze deelname aan het Eucharistisch offer, legt namelijk een onverbrekelijke band tussen Christus en ons. Wij worden deel van het lichaam van Christus en daarmee Zonen (en dochters) van God. Maar dat is wel een aanspraak die velen vandaag in het verkeerde keelsgat kan schieten.. Misschien even ter correctie; in de grond, in het Verbond van God met ons, in Christus, zijn wij christenen heilig! In ons gedrag natuurlijk lang niet altijd. Maar wel door Hem geheiligd dus; “Opdat mijn vreugde in u moge zijn en uw vreugde volkomen moge worden”.

Er zijn verschillende oorzaken aan te wijzen waardoor het geloof in God in de laatste decennia voor de massa verloren is geraakt. Allereerst is er de wetenschap, die aangetoond lijkt de hebben dat niet God alles gemaakt heeft, maar dat de wereld door evolutie tot stand kwam. Met daarachter dan mijn vraag; “Waar komt de evolutie dan vandaan?”; maar dat even terzijde. Ten tweede zijn er de grote bewegingen onder de volkeren. Met de globalisering zijn wij in aanraking gekomen met andere culturen en religies en dat heeft nogal wat mensen in verwarring gebracht; “Oooh…, het katholieke geloof is dus helemaal niet het enige, er zijn kennelijk veel meer wegen naar Rome, of naar Mekka!”; zo zag men, en daarna is men alles gaan relativeren. "Het kan zus, maar het kan dus ook zo”. Veel mensen zijn het zelf gaan uitzoeken en pakken daar dan vaak de moraal bij, die hun zelf het beste uitkomt. En dat kan, want als er niet één heilige richting is, dan kan het ook van alles zijn. Vroeger konden wij weleens heftig reageren op mijn vader als hij zei; “Het is zus, of het is zo”.  “Nee pa”, zeiden we dan, “het is niet zo, maar jij vindt dat het zo is”! En in het geval van mijn vader klopte dat meestal ook wel, want het ging dan inderdaad vaak om zijn eigen mening. Maar als we het over ons geloof in Christus hebben, dan spreken we niet over een mening, dan gaat het om de Waarheid; niet onze Waarheid, maar de Waarheid. En de Waarheid, dat zijn niet veel verschillende waarheden, dat is er maar één, en die is heilig. En die Waarheid is, zoals we Hem zelf horen zeggen; Jezus Christus en Zijn Lichaam dat de Kerk is…, dat deze Kerk is…., die wij zijn….. “Opdat mijn vreugde in u moge zijn en uw vreugde volkomen moge worden”.

Voor veel mensen is het helaas te lastig om te erkennen dat Jezus de Waarheid is, het hoogste goed, God zelf. Want als mensen dat beamen brengt dat ook met zich mee dat zij geroepen worden om zich op Zijn geboden te richten.

Die Waarheid die Christus is, is ook het punt waar het gesprek meestal stokt in mijn eigen omgeving. Net als wij vroeger met onze vader, zeggen mijn kinderen nu; “Ja, pap, dat is jouw waarheid, maar ik zie het anders”. En dat terwijl het hier toch echt niet om mijn waarheid gaat, maar om de Waarheid, die Christus is. Nog eens voor de duidelijkheid; niet ik heb de waarheid in pacht, maar Christus wel degelijk! Afijn, als je dan met praten en uitleggen niet verder komt, dan blijft alleen de Weg van Jezus over. Dat betekent; niet met oeverloze of felle discussie, al helemaal niet met geweld, mensen trachten te overtuigen maar met het belangrijkste wapen van Jezus zelf; de liefde. En we weten wat dat van Hem gevraagd heeft. Jezus heeft niet meer gesproken toen hij gemarteld werd. Einde discussie. Maar ondertussen bleef Hij wel trouw aan de Waarheid. Mogen ook wij rust, vrede en vreugde vinden in die ene Waarheid en bidden dat we handvatten mogen vinden om die Waarheid in liefde te belijden. Het is trouwens ook de opdracht die Jezus ons in datzelfde Evangelie van Johannes geeft; “Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt zoals Ik u heb liefgehad”. Amen.