Als je, zoals ik, af en toe catechese mag geven, dan heb je het natuurlijk ook over de Heilige Eucharistie en dan kom je tenslotte niet om het moeilijkste maar kardinale geloofspunt heen; de transsubstantiatie, ofwel de verandering van brood en wijn in Lichaam en Bloed van Christus. Moeilijk, omdat het zo onvoorstelbaar is en niet te controleren in onze laboratoria. Kardinaal, omdat het om de essentie van het katholieke geloof gaat. Velen houden de H. Hostie maar liever voor “een symbool van breken en delen”. Natuurlijk ook belangrijk, en dat is tenminste te begrijpen, maar de Eucharistie is zo oneindig veel meer! Alleen, het is onmogelijk om haar te begrijpen in haar volle diepte. Wij kunnen hoogstens in kringen om het grote mysterie heen cirkelen. Mijn favoriete schrijver van dit moment, Romano Guardini, zegt het zo:

“Iedere poging om dit mysterie ‘geestelijk’ te verklaren zal het vernielen. Het is aanmatiging en ongeloof wanneer de mens bepalen wil wat hier mogelijk is. God zegt wat Hij wil; en wat Hij wil, is. De vorm en de diepte van wat Hij schenken kan als voleinding van zijn liefde bepaalt niemand dan Hij”. (Wellicht moet u deze zin een paar keer overlezen). En met licht sarcasme voegt hij eraan toe dat “dit deel van de arbeid van de theologen (het “uitspitten” van de Eucharistie, red.) het minst vrucht draagt”.

De Eucharistie is een mysterie omdat God zelf een mysterie is. Moet zijn, omwille van onze vrijheid. Maar wat God zegt “is”, wat Jezus zegt “is”. In den beginne sprak God “licht”, en het was licht. Jezus zegt “sta op” en het meisje stond op. Jezus zegt “dit is Mijn Lichaam”, dus is het Zijn Lichaam en niet slechts een symbool van breken en delen. Wat een geluk als je het Lichaam van Christus zo kunt ontvangen dat je Gods Liefde erin mag ontmoeten. Het kan daarbij helpen dat je je hart stil maakt, dat je aandachtig meebidt, dicht bij het altaar, en door met eerbied te naderen tot Hem.