Beste mensen, vanwege bepaalde gebeurtenissen in onze samenleving móét ik er wel weer iets over zeggen; laat u toch alstublieft niet gek maken! Waar gaat het over? U weet wellicht dat er al verschillende jaren een sterke lobby in onze samenleving aanwezig is die allerlei vormen van seksuele afwijkingen, samengevat onder de noemer LHBTIQA, fanatiek propageert als zijnde volkomen normaal. Dat gaat van aanmoediging tot vreemdgaan op platforms als “Second Love”, tot het ombouwen van mannen tot vrouwen of andersom in de transgenderwereld en het inprenten bij onze kinderen, dat twee pappa’s of twee mamma’s hebben, net zo goed is als een mamma en een pappa. En die lobby wordt als maar sterker in West-Europa. Vorige week vertikte de aanvoerder van Feyenoord het om de zogenaamde “One Love” armband te dragen. Hoewel hij alle mensen zegt te respecteren wil hij zich niet laten gebruiken als propaganda-middel voor de lhtbi. Ook niet vanwege zijn geloofsovertuiging. Hij is moslim. 

U zult zich inmiddels niet meer verbazen dat zo’n beetje heel intellectueel Nederland over de man heen viel. Het feit dat deze moslim zich niet voor hun karretje wil laten spannen is voor de voorstanders hèt bewijs dat er nog heel veel moet gebeuren. Met andere woorden; er kàn over lhbti maar op een manier gedacht worden en dat is op de manier zoals zij er zelf over denken en dat is dat het allemaal prima is. Iedereen die er anders over denkt moet gewoon nog heel veel leren en krijgt al gauw het etiket “homohater” opgeplakt. Enkele wat milder schijnende reacties kwamen van mensen die wel snapten dat de Feyenoorder niet anders kon vanwege zijn geloofsovertuiging. Een beetje in de trant van; “Ja, wat zielig als je nog onder de knoet zit van een tirannieke God, dan is het wel moeilijk”. Met andere woorden; als de wereld nou maar eens van dat stomme geloof af was dan zou alles zoveel eenvoudiger en beter zijn. Maar dat is de grootste vergissing die de moderne wereld aan het maken is. Als het geloof in de ene ware God opgegeven wordt komt er een ander geloof voor in de plaats. En met elk geloof dat ervoor in de plaats komt is de mens niet beter af, maar slechter. We hebben het gezien bij het atheïstische nationaalsocialisme en het communisme. Als het geloof in de ene God vervangen wordt door het geloof in eigen kunnen, dan zijn we per definitie slechter af. De God van ons geloof heeft ons de Tien Geboden gegeven om een weg te wijzen naar gelukkig mens-zijn; Niet om ons allerlei dingen af te pakken of om ons op allerlei manieren te frustreren. De lhbti-mensen zijn erin getuind of ze kiezen bewust voor een leven van; “Ik maak zelf wel uit wat goed voor mij is, ik heb daarbij van niemand een richtingwijzer nodig”. Je hoort de slang als het ware sissen; “Ben je gek, je zult helemaal niet sterven, je kunt zelf je eigen God zijn”. Hoe ze het ook wenden of keren, in de kern van de zaak is het leven van lhbti-mensen niet in overeenstemming met Gods bedoelingen; want onvruchtbaar. Mannelijk en vrouwelijk schiep hij ons en niet van alles daartussenin. Ach daar is ook met hele rationele argumenten nog zoveel over te zeggen, maar dat laat ik dit weekend liever over aan Luc Simons, de priester die hier zondag komt spreken met onze jongeren.

Laat ik mijn klomp nu helemaal breken toen ik in de nasleep van het gebeurde,  in de krant een artikel las van een collega diaken. Die stelde dat de problemen die onze kerk heeft met lhbti wel over zullen waaien. Volgens hem hebben nieuwe ontwikkelingen in de kerk gewoon meer tijd nodig maar op den duur zal ook de kerk wel omgaan. Ik wist niet wat ik las. De diaken vergeleek het met de gevoeligheid rond echtscheiding. Daar is de kerk inmiddels toch ook aan gewend. Nota bene het commentaar van een diaken. Het moge toch duidelijk zijn; echtbreuk was een drama, is een drama en zal altijd een drama blijven, ook als de Kerk inmiddels wegen gevonden heeft om wat beter met gescheiden mensen om te gaan. Gelukkig. Want juist gescheiden mensen mogen zeker niet door de Kerk in de steek gelaten worden. Door alle propaganda rond lhbti en door de vage reacties van de officiële vertegenwoordigers van onze Kerk, raken nogal wat mensen in complete verwarring rond de normen en waarden die zij altijd hoog gehouden hebben. En dat terwijl de officiële Kerk zich in de Catechismus zo duidelijk en genuanceerd uitspreekt over zaken als homofilie. Dat betekent; geen haat, zeker geen geweld tegenover lhbti-mensen, zo goed mogelijk mee omgaan, maar wij hoeven ons niet te laten dwingen om iets normaal te vinden wat niet normaal is. Letterlijk spreekt de  catechismus immers over ongeordende vormen van seksualiteit.  

Vroeger, toen ik zelf worstelde met de opstelling van de Kerk t.o.v. seksualiteit heb ik eens aan een bevriende pater gevraagd hoe dat nou zat. En van hem kreeg ik het toen gewenste antwoord; “ja zei hij, ik snap ook niet waarom de Kerk zich daar zo druk om maakt”. Inmiddels snap ik het wel. Liefde en seksualiteit raken aan de kern van ons mens-zijn. En als de schoonheid daarvan bedorven wordt, dan wordt de hele mens bedorven. De duivel, zo weten wij komt graag binnen door zich te vermommen in mooie dingen. En dat doet hij hier ook op de meest gewiekste wijze want hoe kan de Kerk nou tegen de liefde zijn?  

Het is niet eenvoudig. Je zou maar een kind hebben dat met dergelijke problemen worstelt. Hoe ga je daar dan mee om? Ik denk dat je dan een groot kruis te dragen hebt en je zou daar heel veel steun bij moeten krijgen van ons. Misschien ligt daar ook wel een nieuwe opdracht voor de Kerk. Maar het kruis elimineren door het allemaal maar geweldig te vinden, dat is niet de oplossing. Niet voor het betreffende kind, niet voor jezelf en niet voor de toekomst. Amen.