Jes. 55, 10-11, Rom. 8, 18-23 en Mt. 13, 1-23.

Dit jaar heb ik drie keer sperzieboontjes moeten zaaien. De eerste keer kwamen ze bijna niet op. Op advies van een tuinman heb ik ze maar om geschoffeld en nieuw zaad gekocht. De tweede keer heb ik ze laten staan, al zien ze er nog maar spichtig uit. Toen nog maar een derde keer geprobeerd met wat betere condities; meer water, hogere temperatuur. En nu doen ze het stukken beter, maar als ik bij de buurman over de heg kijk en zie hoe ze bij hem staan, dan houdt het nog niet over. Ik denk dat er te weinig mest onder zit. Afijn, het moge duidelijk zijn dat zaaien en oogsten geen vanzelfsprekendheden zijn. En omdat je nooit zeker weet wat er van elk zaadje terecht komt heeft God het zo gemaakt, dat elk zichzelf voortplantend organisme dat doet met een gigantische overvloed aan zaad. “Strooi maar kwistig in het rond en dan zie je vanzelf wat er van uitkomt”: zal God gedacht hebben. En het mirakel gebeurt elke keer weer. Zwarte landerijen veranderen binnen de kortste keren in golvend graan, bomen schieten uit op de gekste plaatsen, lammetjes worden geworpen, kindjes worden geboren; keer op keer, generatie op generatie, het kan niet op en er komt geen eind aan. U weet wel waar ik heen wil; God is de grote zaaier achter dit magnifieke gebeuren.

Vandaag spreekt Jezus ook heel uitdrukkelijk over het fenomeen zaad, zaaien en oogsten. Hij gebruikt de parabel van het zaad om Zijn eigen ontvangst in deze wereld te duiden. Wat voor de hand zou liggen, dat Jezus een beeld gebruikt uit zijn eigen omgeving, het timmermanswezen of de bouw, dat gebeurt juist niet. Nee, een timmerman werkt volgens plan en hij kent vooraf de uitkomst. De zaaier daarentegen is afhankelijk van een hoop factoren en hij heeft maar af te wachten wat er van het zaad terecht komt. En die beelden staan model voor de omgang van God met ons. Hij wil ons niet in een vooraf bepaalde bouwtekening persen maar hij wil ons in vrijheid zien opgroeien. Zo heeft Hij met Jezus het Evangelie gebracht en het als overvloedig zaad over de wereld uitgestort. Maar om in de beeldtaal te blijven; hier in west-europa hebben we  behoorlijk wat harde rotsgrond. Het Woord wordt niet alleen slecht ontvangen, er wordt zelfs amper nog naar geluisterd. Keer op keer verbaas ik mij als jonge ouders zich melden voor de doop van hun kindje, dat ze dan steevast verkondigen niet naar de Kerk te hoeven komen, omdat ze wel op hun eigen manier geloven. Ze hebben het Woord van God, noch de ontmoeting met Christus nodig; ze geloven wel op hun eigen manier. Kortom; keiharde rotsgrond. En dat zijn dan nog de besten, want ze horen bij de enkelingen die überhaupt nog om een kerkelijk Sacrament vragen!

Waar dat heen moet? Ik zou het niet weten. Waar dat heen moet, weet ik niet, maar ik weet wel waar ik heen moet. Er is geen enkele reden om te wanhopen. Als jij je hebt opengesteld voor het Woord en het heeft wortel in je geschoten, dan gaat het als met een mosterdzaadje; het wordt een grote boom die niet meer te stuiten is. Ik weet niet wat anderen met hun geloof moeten, maar uit mij is het met geen paard meer weg te trekken. Natuurlijk zouden wij ontzettend graag veel meer mensen mee nemen in dat geloof, daarom blijven we ook maar zaaien, maar wij zijn ook maar heel beperkte mensen vergeleken bij de echte Zaaier. Maar wij mogen vertrouwen op het woord van Jesaja; "Het woord keert niet vruchteloos terug, maar pas als het Zijn wil heeft volbracht en zijn zending heeft vervuld". 

Zaaier en zaad tegelijk, dat is Jezus Christus, in wiens Naam wij hier samen zijn. Hij zaait het geloof en Hij heeft zichzelf als zaad laten vermalen tot Brood dat wij tot ons mogen nemen. God geeft in overvloed. Laten wij horen, zien, dankbaar zijn en hetzelfde proberen te doen. Amen.