Onze oud-pastoor en novice kluizenaar, Theo van Osch heeft een nieuwsbrief gestuurd naar zijn kennissen en contacten. De meest indrukwekkende passage uit zijn relaas gaat over ouderdom, ontleend aan Dom André Louf:

Het christelijke Oosten heeft de ouderdom lief. Het denkt dat dit de tijd is om te bidden. Wie oud is en voelt dat het omhulsel van zijn biologische leven dunner en dunner wordt, weet dat hij God steeds meer naderbij komt. Hij wordt als een kind dat zich bewust aan de Vader toevertrouwt. Door de nabijheid van de dood is hij zacht geworden, doorschijnend voor het grote licht. Een beschaving die niet meer bidt, is een beschaving waar de ouderdom geen zin meer heeft. Zij gaat achteruitlopend de dood tegemoet en bewierookt de jeugdigheid. Het is een intriest spektakel. De ouderdom biedt een mogelijkheid, een wonderbaarlijke kans juist door de ultieme onteigening die haar kenmerkt. Maar onze beschaving grijpt deze kans niet aan. We hebben behoefte aan grijsaards die bidden, die glimlachen, die onbaatzuchtig liefhebben, die verwonderd kunnen zijn. Alleen zij kunnen aan de jongeren tonen dat het leven de moeite waard is en dat het “niets” het laatste woord niet heeft. Elke monnik bij wie de ascese haar vrucht heeft voortgebracht, wordt in het Oosten – ongeacht zijn leeftijd – een “mooie grijsaard” genoemd. Hij is mooi door de schoonheid die uit zijn hart opstijgt.