Als ik niet zou geloven, dan zou ik, denk ik, hartstikke bang zijn voor de  wereld van vandaag. Ik wil niet graag weer de onheilsprofeet uithangen, maar ik vraag mij toch in toenemende mate af waar het naartoe gaat met onze wereld. Is het gerechtvaardigde zorg of is het iets wat nou eenmaal hoort bij ouder wordende mensen? Ooit heb ik geen kinderen gewild. Ik had daar allerlei redenen voor, maar in de kern kwamen al die redenen samen in dat ene punt; dat ik niet in God geloofde, dat ik geen vertrouwen had in het leven als door God gegeven en gedragen. Sinds ik wel in God geloof, heb ik vier kinderen en zelfs al een kleindochtertje. En ik blijf geloven, dus als zij dat dan ook doen, op hun manier, dan komt het ook met hun wel goed.

Maar heel veel zorgen wel, om  de wereld waarin onze kinderen moeten opgroeien. Het lijkt er onderhand op dat iedereen een ander op wil lichten, misbruiken, uitpersen of bestelen. Dat hebben ze mij in het pinksterweekend in elk geval gedaan. Maar veel erger dan dat; bommen bij de voordeur. Doodsbedreigingen van voetballers en politici. Steeds meer mensen zijn grof en ontevreden en iedereen wil alleen maar meer. In een wereld waarin niet meer de waarheid richtinggevend is, maar de eigen mening, valt ook geen politieke leiding meer te geven. Want bij elke stap die men probeert te zetten, begint een ander deel van de bevolking te schreeuwen; ze hebben immers allemaal gelijk. En toch moet het gebeuren want anders geldt in onze samenleving straks weer echt het recht van de sterkste.

En dan is er ook nog eens een crisis in de Kerk; ik geloof dat ik dat nog het ergste vind van alles. Want als zelfs dat eeuwenoude, ja millennia-oude kompas begint te schudden wat blijft er dan aan richting over? Of moet je gewoon geen krant meer lezen en geen nieuws meer kijken?

Wij praten hier week in week uit, dag in dag uit over een God die voor de meeste mensen niet meer bestaat. Maar lees er de bijbel maar eens op na, telkens wanneer God uit de samenleving verdwijnt, vervalt die samenleving tot een chaos. En dat is dus ook wat er nu aan het gebeuren is. Als je niet het vertrouwen hebt dat God voor je zal zorgen, dan moet je wel goed voor jezelf zorgen, en dan kun je niet zoveel met Zijn geboden. Maar vandaag is het, voor dit hele kleine clubje, wij hier zo samen het feest van de heilige Drie-eenheid. Vader, Zoon en H. Geest, één God in drie personen. Een groot verbond van liefde, De Vader, van wie alles uitgaat, de Zoon die ons de liefde van de Vader heeft doen voelen en de H. Geest die ons aanmoedigt en troost. Maar het gaat ten diepste om het mysterie dat liefde heet. Hoe kunnen wij toch, vanuit dit liefdesmysterie in actie komen en opnieuw zichtbaar worden in de wereld die zichzelf aan het kwijtraken is? Want ten diepste, daarvan ben ik overtuigd, ten diepste heeft iedereen nood aan dat Grote Thuiskomen dat alleen God je kan geven. Al win je de hele wereld, al heb je duizend zonnepanelen op je dak, al zit je elke dag in de sportschool en eet je het hele jaar onbespoten en milieubewust, al ben je overal tegen verzekerd en doe je, ik weet niet wat, om je leven veilig te stellen; als je de liefde niet hebt, ben je niets.

Ik weet niet hoe ongelovigen dat doen, maar ik zou het in deze wereld niet uithouden als er niet Iemand zou zijn, Iemand met een hoofdletter bij wie wij terecht kunnen met onze zorgen, met ons verdriet, met onze dankbaarheid, met onze verwondering en onze angsten. Iemand die ook nog bij je is op die momenten van volstrekte eenzaamheid. Momenten van strijd en pijn in en om jezelf, om wat je in dit leven verloren bent misschien, om de eigen beperkingen, of zelfs de dood die je onder ogen moet zien. Dat is die Iemand die wij hier gewoon present zullen blijven stellen; De drie-ene God; Vader, Zoon en Geest. In het groot of in het klein, met of zonder crisis in de Kerk, zullen wij van Hem blijven getuigen. God, van zijn kant geeft ons alleen maar nieuwe kansen. Dat was duizenden jaren geleden al zo, daarvan getuigt de eerste lezing. En dat is nu nog steeds zo, daarvan getuigt Jezus, als Hij zegt; “Ik ben niet gekomen om te oordelen maar om te redden”. Het is Gods enige bemoeienis; toekomst bieden, nieuwe kansen, vergeving. “Toe maar, wees maar niet bang, Ik ben met je”. Maar Hij geeft ons ook richting; “dit is goed en dat is niet goed”. Richting èn vrijheid, dat is de Liefde van God. Hij geeft aan waar het heen zou moeten, maar we mogen zelf kiezen hoe we daar invulling aan geven. 

En zo is die laatste, wat cryptische zin van het Evangelie ook begrijpelijk. “Wie in Jezus gelooft wordt niet geoordeeld, maar wie niet gelooft is al veroordeeld omdat hij niet heeft gelooft in de Naam van de enig geboren zoon van God”. “God brengt redding”, dat is de letterlijke vertaling van die Naam van de eniggeboren Zoon. “God brengt redding”. Als je niet in Gods redding gelooft, dan heb je jezelf al veroordeeld. Want als je niet in Gòds redding gelooft, dan moet je jezelf redden en dat is een hele zware klus. Wie wèl in Gods redding gelooft, wie weet en wie toe kan geven dat hij gered moet worden omdat hij maar een kleine, beperkte mens is, die laat zich redden door die almachtige, heilige Drievuldigheid; Vader, Zoon en Geest, en krijgt leven. Amen.