Geloof jij het…?

Een jaar of vijftien geleden vroeg een priester mij tijdens een retraite; “Geloof jij dat God van je houdt?”. “Ja, natuurlijk” was mijn te snelle antwoord, “wij hebben geleerd dat God van alle mensen houdt, dus ook van mij”. “Ja”, vroeg de priester weer, “maar geloof je dat ook echt?”. En acuut welden de waterlanders op, want, nee, eigenlijk geloofde ik dat helemaal niet. Waarom zou God van mij houden? Zou Hij zich persoonlijk iets aan mij gelegen laten? Inmiddels zijn er jaren verstreken. Jaren waarin ik mij diezelfde vraag met regelmaat ben blijven stellen. “Geloof je echt dat God van je houdt?” Het is altijd zo gemakkelijk gezegd: “Ik geloof in God de almachtige Vader, Schepper van hemel en aarde… etc.” Maar geloven we het ook echt? Onder de geweldige druk van mijn ongelovige omgeving, door totaal onbegrijpelijke gebeurtenissen in de wereld en “last but not least” door de verdeeldheid in onze eigen Kerk, kan ik niet ontkennen dat mijn geloof regelmatig aangevochten wordt. Het enige waarvan ik zeker weet  dat ik moet doen, is, Hem niet loslaten. Want er zijn wel degelijk momenten in mijn leven waarop ik Hem tastbaar nabij weet. Blijven bidden, blijven lezen, blijven zoeken, zoals de psalmen met mij doen. Moet ik mij, als diaken schamen? Ik denk het niet. Het geloof van sommige van de grootste heiligen is tot hun dood beproefd gebleven. Dus je hoeft je niet te schamen als daadwerkelijk geloven geen “appeltje eitje” voor je is. Maar je moet Hem nooit loslaten. Want je bent Hem ook o zo gauw kwijt! Je merkt er zo weinig van als je één keer overslaat. Zelfs niet als je twee keer overslaat. Eigenlijk merk je er in het begin niets van als je de Kerk helemaal links laat liggen. En toch… langzaam maar zeker raak je dan ook de grond onder je voeten kwijt. Kijk naar de radeloze rusteloosheid om ons heen. Zoveel mensen die het spoor totaal bijster zijn. Geen rust meer in hun ziel. Altijd op zoek naar…… ander werk, verre vakanties nieuwe relaties, nieuwe afgoden om zich een tijd lang aan op  te trekken. Nee, ook al geeft Hij me niet iedere dag een sluitend bewijs van zijn Liefde, of misschien beter; ook al sta ik er niet iedere dag even goed voor open, Hij is en blijft de Enige op wie echt te vertrouwen valt.