Matteüs 10,17-22

Vandaag lezen we over de H. Stefanus, één van de eerste diakens. En we zouden dat eens mooi eens kunnen aangrijpen om reclame te maken voor het diakenschap, ware het niet dat de goeie man door steniging aan het eind van zijn leven is gekomen. Wat is dat toch met ons geloof, dat we zeggen dat we vaak iets vieren terwijl het eigenlijk helemaal niet zo feestelijk is? Ons geloof lijkt meer om losers te draaien dan om winnaars. Vandaag wordt Stefanus weer doodgestenigd en het Evangelie is ondanks de naam “Goede Boodschap” ook niet direct een bron van vrolijkheid. Broers die elkaar overleveren om gedood te worden, vaders hun kinderen, kinderen hun ouders. We zullen een voorwerp van haat zijn. Toe maar. Stel je eens voor dat je aan een buitenstaander zou moeten uitleggen wat wij allemaal te vieren hebben. Wat is dan onze vreugde? Waarom is Evangelie “Blijde Boodschap”? Wij lezen steeds maar kleine fragmenten uit de H. Schrift, maar de echte vreugde van ons geloof zit vooral in de totaliteit ervan. Als u in uw boekje kijkt, dan ziet u bijvoorbeeld dat we in het boek Handelingen springen van hoofdstuk 6 naar halfweg 7 en dus een heel stuk overslaan. Wat wij niet lezen is het magistraal getuigenis van Stefanus: hij legt het geloof open vanaf de Schepping tot aan Jezus toe. U zou dat thuis eens na moeten lezen. En omdat zijn toehoorders zich doof en blind wensen te maken voor wie Jezus werkelijk is, moet Stefanus het met de dood bekopen. Het feestelijke is de rotsvaste overtuiging van deze Stefanus; dat zijn leven, en in zijn spoor ons aller leven, hoe dan ook geborgen is in God! Stefanus sterft niet. Hij legt zijn geest in Jezus’, in Gods handen. Geweld wordt overwonnen, Gods liefde is sterker dan alles, sterker dan de dood. Dat is het steeds terugkerende motief doorheen de hele Bijbel. Geen enkele macht ter wereld of buiten de wereld wint het van de God die wij onze Vader mogen noemen. Dat is de grote vreugde van Kerstmis tot en met Pasen en Pinksteren, ieder met een eigen accent. Maar het vraagt natuurlijk wel geloof.

Geloof dat de kans moet hebben om te groeien. Dat is ook de reden waarom we hier niet alleen met Kerst samenkomen, maar het hele jaar door. Groeien in het geloof, dichterbij komen bij Hem, die Liefde is. Misschien kan ik toch nog wel reclame maken voor het diakonaat. Want voor mij, als diaken, is het gewoon een groot geschenk dat ik hier mag staan, dat ik zo dicht bij het mysterie mag komen, dat ik steeds weer uitgedaagd wordt om al die Bijbelse wijsheid te overdenken en waar te maken met mijn eigen leven. Dat ik daarbij ook elke dag mag rekenen op Gods vergevende liefde als het toch weer mislukt blijkt te zijn. Mogen wij zo, met vallen en opstaan, steeds dichter bij het punt komen dat wij, liever zonder direct gestenigd te worden, met de heilige Stefanus kunnen zeggen “Heer Jezus, ontvang mijn Geest”.

Amen.