Onlangs ontvingen wij de negende uitgave uit de serie “bemoedigende woorden” die onze bisschop rondstuurt sinds de uitbraak van de coronacrisis. Deze laatste brief was voor mij echter verre van bemoedigend. Toevallig had ik net de dag ervoor een doktersassistente weten te overtuigen van het belang van het sacrale in de katholieke Kerk en dat je daar dus niet zomaar van alles kunt doen, zoals bijvoorbeeld coronavaccinaties als het niet per sé noodzakelijk is. Ze luisterde zeer geboeid en zei op het eind; “Daar zit wat in, maar zoiets hoor je toch nergens meer”. De volgende dag krijg ik dan dat "bemoedigend schrijven" waarin de bisschop Christus voorstelt als geneesheer en dat het derhalve juist heel goed is om Gods huis open te stellen voor de massale vaccinatiecampagne die momenteel gaande is. “Dan komen we als Kerk ook eens een keer op een positieve manier in het nieuws”; zo zal hij gedacht hebben. Daar valt natuurlijk voor een eenvoudige diaken niet meer tegenop te praten.

Laat ik voorop stellen dat Gods huis inderdaad een veilig toevluchtsoord moet kunnen zijn in geval van calamiteiten, daar waar acute zorg geboden is, maar daarvan is bij deze campagne helemaal geen sprake. In de meeste gevallen is het gewoon het gemakkelijkst. Kerken staan toch leeg (zeker nu de bisschoppen ons bijna verboden hebben om te vieren), dus waarom niet? Maar kerken staan helemaal niet leeg! Ook al zijn er zelden of nooit vieringen; onze kerken zijn sacrale gebouwen waarin Christus woont en waarin Hij ook aanwezig is in het tabernakel! Het besef van “iets heiligs” is in onze samenleving al zover te zoeken. Moeten onze kerken, waarin juist dat heilige door de eeuwen heen zo zorgzaam gewaarborgd is gebleven, nu ook mee in de molen van de maakbaarheid?   

Het is allemaal zo onwaarachtig. Christus als geneesheer? Ja, maar vooreerst als geneesheer van zondigheid. De Kerk als veldhospitaal? Ja, maar voor heel veel meer dan een oppervlakkige griepprik. Jezus heeft niemand genezen in de tempel en slechts een enkeling in de synagoge. Hij genas de mensen waar ze waren, thuis of onderweg of net waar Hij ze ontmoette. Hoe droevig dat onze bisschoppen in deze richting voortborduren want het zal tenslotte resulteren in totaal verlies van elk besef van het heilige. En dan mag je straks de coronacrisis onder de knie gekregen hebben, je hebt er de duivel mee losgelaten.

Nogmaals als het echt niet anders kan, dan moet de Kerk haar deur openen voor alles wat de mens dient, maar zolang er alternatieven zijn; “Maak dan van het huis van Mijn Vader toch geen markthal”.