Angst en vervreemding tegenover een vernieuwde kijk op ons ‘gelovig kind van God’ zijn in onze tijd 27-09-2020 (Inleidend artikel parochieblad H. Willibrordusparochie Oss) 

Corona heeft veel te weeg gebracht en een van de gevolgen van de komst van deze ongewenste vreemdeling is dat heel veel activiteiten en handelingen in een ander licht zijn komen te staan. Ook persoonlijk verhoudingen zijn er door veranderd en dat is niet altijd prettig of gewenst. Moeilijk te begrijpen of ronduit lastig. De wereld zal niet meer het zelfde zijn na corona. Vraag is of er wel een ‘na-corona tijdperk’ zal zijn; ik vermoed dat het virus er altijd wel zal zijn in meerdere of mindere mate, gecontroleerd of ongecontroleerd. Afstand is er gegroeid, angst gezaaid en individualiteit gekweekt. Het virus heeft veel in verandering gebracht. Daartegenover staat dat wij als gelovige mensen steeds meer doordrongen worden van het feit dat ons geloof ons kracht en werkelijke steun geeft als we samen komen om te vieren, te delen en te leren. En dat wij God en elkaar nodig hebben om angst, eenzaamheid en lijden te dragen en te overwinnen. 

Heel wonderlijk dan ook hoe verschillende mensen en instanties op verschillende wijze met de aanwezigheid van het virus omgaan. De overheid reageert zoals een regering betaamt; verantwoordelijk omgaan met een pandemie en tegelijk rekening houden met het feit dat er een scheiding bestaat tussen staat en religie in ons land. Onze geestelijke leiders reageren echter op een wijze die toch minstens verwondering oproept. We zijn niet van het soort als de man die bij een overstroming op de nok van het dak in afwachting alle reddingsacties aan zich voorbij laat gaan en steeds roept ‘God zal wel voorzien’ om tenslotte te verdrinken omdat hij alle uitgestoken handen genegeerd heeft. Maar wij zijn toch ook niet van het soort dat de gezondheid boven het geloof in de genezende en helende kracht van Jezus Christus stelt. Voorzichtigheid ja, met verantwoordelijkheid, natuurlijk, maar sacramenten toedienen met pincetjes, wattenstaafjes gaat toch wel erg ver, pastoraat aan kwetsbare mensen zoveel mogelijk via telefoon of email afhandelen?  Waar is dan de zo nodige directe pastorale nabijheid en het geloof in God’s kracht en nabijheid? Als God’s liefde, Zijn zorg en genezende kracht gestalte moet krijgen dan zal dat met vertrouwen en geloof gepaard moeten gaan. Altijd, in alle tijden van crisis, rampen en epidemieën, heeft de Kerk en haar bedienaren sterk en krachtig gestaan naast de zieke, de zwakke, gekwetste mens. Dacht u dat moeder Theresa bang was om een of andere vreselijke ziekte op te lopen als ze een arme sloeber van de straat opgeraapt had, dacht u dat Peerke Donders met een pincet of een wattenstaafje Communie uitgereikt heeft of zieken gezalfd? Hebt u het verhaal van pater Damiaan de Veurster al eens gelezen of de film gezien?

De Communie hebben we vanwege corona uitgesteld en ook het Vormsel tot op een beter en gunstiger tijdstip. Zeer binnenkort beginnen we met een nieuw catecheseproject in een nieuwe opzet voor de hele parochie, waarbij we het hele gezin willen betrekken en waar wij als gelovige gemeenschap jong en oud onze banden met Christus opnieuw aanhalen, verdiepen en versterken, om zo sterk te staan in een wereld die steeds verder van God verwijderd raakt. Om ook een krachtig antwoord te geven aan het onzinnige inhumane proces van onze tijd waar het menselijk leven met willekeur naar de hand gezet wordt door zelfbeschikking en tegennatuurlijke processen, waarbij jonge mensen totaal verward raken over eigen identiteit en waarmee zij het doel van het leven totaal uit het oog verliezen. Waar we aan willen werken zijn goed verzorgde vieringen en gebedsmomenten, catechese voor jong en oud waar het plan van God met de mens helder wordt uitgelegd en geleerd en waar oprechte diaconale zorg voor  mensen dichtbij maar ook verder weg, Gods liefde en barmhartigheid laat zien en ervaren. Geen uitstel meer, corona heeft ons in verwarring en onzekerheid gebracht maar beheerst niet onze agenda we gaan een nieuw seizoen in met nieuwe moed, een engagement, met verdieping en bezinning, zodat we een krachtige gelovige, liefhebbende gemeenschap kunnen vormen die Christus opnieuw in onze wereld tot leven laat komen.

Ik vraag u met aandacht en zorg en gebed opnieuw te keren tot God en Zijn Kerk. Zegen en animo,  Pastoor Roland Kerssemakers