Groter dan ons hart

Pieter Raaijmakers

6 Juni 2020

3 x God = Liefde. H. Drie-eenheid. 2020

Ex. 34, 4b-6,8-9, 2 Kor.13,11-13, Joh.3, 16-18.

Vandaag vieren we het feest van de H. Drie-eenheid; een van de meest vreemde, moeilijkst te bevatten doctrines van onze Kerk. Een nachtmerrie voor veel predikanten, een raadsel voor theologen of gewoon een moeilijk woord voor iets heel eenvoudigs? Van alles is er over gezegd en dat is ook niet gek want we beginnen elk gebed met de belijdenis van die Drie-eenheid; Vader Zoon en H Geest. Vandaag mag ik het proberen en als ik mijzelf tot opdracht zou stellen om dan eens klip en klaar duidelijk te maken wat het is dan zou ik een groot probleem hebben. Maar gelukkig hoeft dat niet. Gelukkig kan dat niet. Om te beginnen kan bijvoorbeeld niemand al zeggen wie de eerste persoon van de Drie-eenheid is; God de Vader. God de Vader is naar alle waarschijnlijkheid geen man met een baard. Ook geen man zonder baard. Waarschijnlijk is het ook geen vrouw, zoals sommigen tegenwoordig graag horen. En ook al kunnen we niet omschrijven wie God precies is, eenvoudigweg omdat Hij Zelf niet gewild heeft dat wij dat zouden kunnen, geloven wij wel in Hem. Overal waar we in de Bijbel iets over God lezen, gaat het over een verborgen God. Een onzichtbare God, een God die spreekt vanuit een wolk. Mysterieus. En als bijvoorbeeld Mozes vraagt; “Wie bent U” dan antwoordt Hij iets als; “Ik ben die Is” Ook niet dat je meteen zegt; “Oooh, nou snap ik het”. Toch weten we dat God er is. Dat weten we, omdat we zelf leven. En dat weten we omdat we leven in een Schepping, die weliswaar net zo mysterieus en groots is als God zelf, maar die wel degelijk “is”. Het is de God zoals ook het Joodse volk Hem kent; onnoembaar, ongrijpbaar, in zekere zin op grote afstand; “God de almachtige Vader”.

Maar dan! Zo’n 2000 jaar geleden is Jezus in de mensengeschiedenis verschenen; de tweede persoon van de goddelijke Drie-eenheid; God de Zoon. Daar hebben we Iemand waar heel wat meer concreets over te zeggen is. Niet ver af, niet hoog verheven, maar tastbaar, gewoon rondlopend op deze wereld. We hebben maar liefst vier verslagen van wat Hij allemaal gezegd en gedaan heeft. Ik hoef dat nu niet allemaal op te noemen; we hebben de belangrijkste lijnen gehoord vanaf Aswoensdag tot Pinksterzondag. Wij zeggen terecht dat de Verrijzenis het kernpunt van het christendom is, maar ik zou ook graag even een ander kernpunt aanwijzen. En dat is de manier waarop Jezus met die mysterieuze, verre God om gaat. Het belangrijkste daarin is, hoe Jezus God aanspreekt. Waarschijnlijk niet met “Vader”, zoals onze Bijbel het netjes vertaald heeft. Als Jezus met God praat dan gebruikt Hij een woord met veel meer nabijheid. Bijvoorbeeld zoiets als “pappa”. En zonder Hem dan verder aan te kunnen wijzen, zit in dat woord “pappa” de Geest waarin de Vader en de Zoon samen zijn. Een innige liefdesband.

In de laatste weken, tussen Pasen en Pinksteren hebben we, vooral in de missen door de week, veel stukken gelezen uit het Evangelie van Johannes. Wat mij daar gaandeweg steeds meer opviel was hoe vaak het woord “liefde” voorkomt in de gesprekken van Jezus met God. Ik neem u graag nog eens mee.

-  Wie Mij liefheeft, zal door mijn Vader bemind worden; ook Ik zal hem beminnen en Ik zal Mij aan hem openbaren."

-  Heilige Vader, bewaar in uw Naam hen die Gij Mij gegeven hebt, opdat zij één mogen zijn zoals Wij.

-  Ik zeg dit opdat zij Mijn vreugde ten volle in zich zouden bezitten.

Ik heb hen de heerlijkheid gegeven, die Gij Mij geschonken hebt, opdat zij één zijn zoals Wij één zijn; Ik in hen en Gij in Mij, opdat zij volmaakt één zijn en de wereld zal erkennen dat Gij Mij hebt gezonden en hen hebt liefgehad, zoals Gij Mij hebt liefgehad van vóór de grondvesting der wereld.

En vandaag; “zozeer heeft God de wereld liefgehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat alwie gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben”.

Liefde, vreugde, genade. Lees het zelf thuis nog eens na en u zult versteld staan van de gedrevenheid waarmee Jezus, vol tederheid, bijna zingt over de liefde die er is tussen Hem,  Zijn “pappa” en ons, Zijn mensen. “Ik in hen, Gij in Mij”. Het verlangen van Jezus tot eenheid, tot diepe verbondenheid met de Vader en met ons, is bijna duizelingwekkend. En dat nota bene met de dood voor ogen. Dat is dus ons geloof in de drie-ene God. Een God die niets anders is, dan barmhartigheid, trouw, liefde en medelijden! En natuurlijk zal men tegenwerpen: “En al die ellende in de wereld dan?” Waar is die liefdevolle, trouwe God van jullie? Ja, daar tasten ook wij, met Mozes, in de wolken. Wij weten het niet, wij begrijpen het niet; wij zijn niet zelf God.

Het Evangelie van vandaag eindigt een beetje cryptisch. “Wie in Hem gelooft, wordt niet geoordeeld, maar wie niet gelooft, is al veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon van God”. Ik versta het zo; Als je blind blijft voor de hoogste vorm van Liefde in het universum; als je je niet laat redden door die Liefde, dan moet je jezelf redden en dat is een godsonmogelijk karwei, dat is een ondraaglijk oordeel. Mogen wij in de Heilige Eucharistie weer eten en drinken van Gods Liefde, opdat we zelf Liefde worden. Amen.